Sumo Robin

Volslanke mensen hebben fysiek het een en ander mee te sjouwen, maar hebben eveneens een knuffelbeer imago. Later meer daarover.

Heel af en toe maken we gebruik van onze groepsapp. Omdat we tegen het randje van professioneel voetbal aanschuren, eerste klas voetbal spelen is ten slotte geen kinnesinne, bespreken we op spaarzame momenten het wel en wee  in Amsterdam en Rotterdam. De steden zijn alfabetisch gerangschikt, het is me dunkt zeker geen waardeoordeel.

Ook bij die ploegen is voetbal zo nu en dan best lelijk, enkel op het Kasteel is er tweewekelijks spraken van een glansvertoning, zeker nu op gras.

Onze wedstrijd was lelijk. Zo lelijk dat we de term lelijk opnieuw gedefinieerd hebben. Toch winnen we de pot. Denk na en lees de zin opnieuw. We winnen de pot. Het was slecht, bar en boos slecht en ook ondergetekende kende als enkel hoogtepunt de sprong over het hek om de bal te halen. Dat lukte.

Het winnende doelpunt dan was zeker exemplarisch. Naast uw vertrouwde redacteur is ook ons Robin wel een knuffelbeer. Het is net zoals in de groepsapp altijd weer zoeken naar de juiste maat.

De keeper van onze opponent kreeg bij een corner ook last van een emotioneel moment en moest iemand vastpakken. Wellicht was het ook andersom, maar het leek wel of de kekklokken een huwelijk aankondigden, zo innig was de omstrengeling van de keeper met onze Robin. Zoals in elk huwelijk vallen er wel eens spaanders en reageerde de keeper tamelijk verongelukt op de innige omhelzing van onze Robin.

Maar ons Robin is een doortrapte snodaard. Het was geen liefde maar een pure list om de doelman af te leiden van zijn eigenlijke werk, ballen tegenhouden in plaats van Robin knuffelen.

De passionele discussie tussen de twee vermeende tortelduifjes liep zodanig uit de hand dat wij in alle vrijheid de winnende treffer konden maken. Dus de moraal van het verhaal is dat elke lelijkheid ook een schoonheid in zich heeft. Tot woensdag dan maar!