Revanche van de geweldenaars en een Jagende Koog

Daar zaten we dan afgelopen zaterdag. De wonden waren weer gelikt en argwanend keken we elkaar aan met zoiets van, gaan we vandaag wel wat doen? Ach, het was geen schande te verliezen van een sneller, fitter elftal, maar gelijk met 6-0 is dan ook weer zo slecht voor een krakend ego.

Het veld bezweek bijkans onder het gewicht van meer dan 20 spelers. Het is weer eens wat anders en ook wel zo gezellig met een groot groepje op de bank. Dat maakt de gesprekken ook wat diverser.

Uiteraard hadden we een best ingewikkelde tactiek. We zijn ondertussen bijna een week verder dus die tactiek kan ik me niet meer herinneren. We hadden deze zaterdag ook een herintreder in ons midden. Na een zware studie van fitheid, integratie en polyvalente looplijnen maakte Ron de Jager dan eindelijk zijn rentree. Dit vonden wij allen heel fijn. Kan ook Ramon noemen, maar die komt bij een volgende wedstrijd aan de beurt.

De spelers in de as krijgen vaak de meeste aandacht. Ze beschikken over een surplus aan techniek, overzicht en conditie en krijgen al heel veel complimentjes.

Maar dan Koog. Koog loopt wel eens hoofdschuddend het veld af, vanwege een ketsende aanname of wegspringende pass richting een overvliegend vliegtuig. Heel collegiaal zegt hij dan, probeer jij het maar. Dat is natuurlijk niet leuk voor Koog.

Het moment van de wedstrijd dan.
Een pass, zo een as pass, je kent ze wel, binnenkantje links, met gevoel gegeven, zoals alleen zij die kunnen  geven, ging richting goal en dan plotsklaps uit het niets komt Koog.

Mensen, het werd geen ketser. Koog keek, strekte zijn nekspieren, spreidde zijn vleugels, steeg op en verplaatste met een precisie van nou ja van een as speler de bal voorbij de verbijsterde keeper. Dit vonden wij allemaal heel fijn voor Koog, want Koog is een beste vent. En deze beste vent heeft nu weer een wereldgoal gemaakt en weer tegen PPSC net als de vorige keer. Doei en tot morgen.