Wouter

Het opstellingspapiertje gaat van hand tot hand in ´s- Gravenzande.
Waar is nummer zes? Het uitgelopen sportpark kijkt vertwijfeld naar de oranjehemden. Het is toch een opvallende verschijning me dunkt.
Die lange manen, het door weer en wind getekende gezicht met de felle dreigende blauwe ogen die zelfs de grootste tegenwind tot stilstand brengen, zijn niet te vinden.

Het zal toch niet waar zijn dat na de wisselstoring van vorige week het gerommel van de ploeterende kampioenskandidaat een volgend slachtoffer gevonden heeft.

Niets van dien aard, minuten na aanvang van de beladen partij, wringt Wouter zich door het publiek naar het veld. De stand is intussen 1-0 na een splijtende pass over de verdediging.

Hoofdschuddend kijkt de nummer zes naar datgene wat zich op het veld afspeelt. Gewisseld worden is al een ding, maar niet starten aan de wedstrijd is toch wel het andere uiterste.

De tweede helft

Na een uitgebreide warming up (peukie en praatje) verschijnt onze blonde held op het veld. De ogen staan strak, de haardos is gebonden. Ballen vliegen van hot naar her, maar bereiken niet de keeper, die rustig verder leest uit honderd jaar eenzaamheid, je moet wat op een werkloze zaterdagmiddag.

De blonde manen hangen naar beneden, weer wordt hij niet begrepen. Wat is er onduidelijk aan open draaien, doordekken en de ruimte zoeken? Vroegere tijden keren niet meer terug, voetbalgogme klinkt als een term uit een ver en kleurrijk verleden.

Het maakt niet uit, we zijn ten slotte maten in alle maten en vormen, maar wel een sluitende matenbende.

De uitslag maakt niet uit uiteindelijk, beseft een teleurgestelde nummer zes. We hebben tenminste elkaar.